8.50 น.
ฉิบหาย!
‘ขอเรียนเชิญท่านผู้อำนวยการและ....’
สายแบบฟินนาเล่ไปอีกมาพร้อมกับประธานเอาซองผ้าป่าด้วยไหมล่ะมึง
ผมรีบแทรกตัวเข้าไปยืนเบียดไอ้แจ็คสันประหนึ่งแฝดอินจันทร์กลับชาติมาเกิดก่อนจะถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่อย่างโล่งอกที่พิธีการมันเพิ่งเริ่มไปได้ไม่เท่าไหร่และผมก็ไม่ได้มาสายจนดูน่าเกลียด
เอ๊ะ หรือมันจะน่าเกลียดวะครับ...
“ของมึง” ไอ้จินยองที่ยืนห่างออกไปไม่มากรีบยัดเอกสารปึกเท่าบ้านใส่มือของผมด้วยท่าทางเร่งรีบและร้อนรนเหมือนคนมีอาการ
มีอาการในที่นี้คือปวดขี้อะครับ
พวกแม่งแหกขี้ตากันมาตั้งแต่เจ็ดโมงครึ่งแล้วยังเสือกเพื่อแผ่บุญกุศลมาสู่กูด้วยการรัวสติ๊กเกอร์ใส่กรุ๊ปไลน์ ‘ในนี้มีคนหล่อสี่คน’ กันคนละทีสองทีเป็นสติ๊กเกอร์รูปส้นตีนอะไรก็ไม่รู้อุบาทว์ชาติหมาเสนียดมือถือกูไปอีก
ที่แน่ๆมันคือสติ๊กเกอร์ฟรีด้วยอะ ยี้ มาร์คละเหม็นสาบกลิ่นของฟรี!
“คือไรวะ?” ผมพลิกซ้ายพลิกขวาอ่านเอกสารในมือที่พิมพ์ชื่อและตำแหน่งกำกับเอาไว้ที่หัวมุมกระดาษอย่างชัดเจน
คือแม่งชัดเจนมากแล้วไงกูก็ยังทำตัวเป็นแมงกระพรุนในทะเลน้ำลึกไปวันๆ
พูดง่ายๆคือไร้สมอง
”กระดาษห่อผ้าอนามัยมั้งสัด
มันคือระเบียบการเรียนการสอนขั้นเบสิก”
เบสิกมากมั้งอีเหี้ยเล่มหนากว่าหน้ากูอีก!
“นี่เบสิกแล้ว? โธะ
ถ้าอ่านหมดนี่กูคงบรรลุขั้นโสดาบัน” พร้อมกับนรกจะแดกกบาลเพราะปากชั่วๆของกูนี่แหละ
“นอกจากโง่แล้วมึงยังจะหูตึงอีกเหรอไอ้มาร์ค?” ไอ้จินยองส่ายหัวทำหน้าเอือมใส่ผม
นี่ถ้าไม่เห็นว่าแม่งเป็นเพื่อนกูจะง้างมือตั้งแต่นราธิวาสแล้วฟาดเข้าที่ปากมึงให้หลาบจำ
ด่ากูขนาดนี้มึงไม่เอาตีนเหยียบหน้ากูด้วยเลยล่ะ
“แต่มึงไม่อ่านก็ได้นะมาร์ค
ยังไงมึงก็ต้องกลับมาแก้เอฟเพราะฝึกงานไม่ผ่านอยู่ดี”
“ปากอัปมงควย“
“คล!!!!” แหม่ ประสานเสียงโอเปร่าปะแก
“เออนั้นแหละ กูมาสายเพราะมีปัญหากับอันอันต่างหากล่ะ” ผมกรอกตาอย่างเซ็งๆ
เป็นปัญหาแบบจิ๊บๆ จิ๊บมากหน้ากูลั่นไปแปดจุดเจ็ดริกเตอร์
ตบกูไม่พอยังเตะกูซ้ำแบบไม่เกรงใจผู้ให้กำเนิดกูเลยสักนิด มึงรู้ไหมว่าตอนเด็กๆกูเจ็บสุดก็แค่ตอนที่หม่ามี๊ไม่ยอมซื้อบาร์บี้ให้
แล้วมึงเป็นใครถึงกล้ามาทำกับไอ้เสือมาร์คได้ขนาดนี้!
“ผู้หญิงอย่างยัยอันอันอะไรนั่นใครเอาทำเมียก็เหี้ยละ”
“กูเอาไปแล้ว...” หลายทีด้วย
แต่ใส่ถุงนะครับเพราะมี๊สอนมาดีให้พี่มาร์คมีความรับผิดชอบต่อสังคม
“ก็เหี้ยไง”
“อันอัน?”
“มึง”
สัด!
“เยๆกันแล้วก็เลิกไปเหอะจะกราบตีนให้” ไอ้แจ็คสันมันทำหน้าแขยงยกมือขึ้นท่วมหัวเมื่อนึกถึงอดีตแฟนสาวของผม
ใช่ครับอ่านไม่ผิดหรอก อดีตแฟนสาวเพราะเราเพิ่งเลิกกัน
แต่เพราะผมมัวแต่คุยกับไอ้แจ็คสันเรื่องของยัยอันอันเลยไม่ทันรู้ตัวว่าแถวที่ผมต่อมันเคลื่อนไปข้างหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่
เออกูมาอยู่หน้าหมวดศิลปะตอนไหนวะครับ
เสียงจอแจของพวกนักศึกษาฝึกสอนเงียบลงเมื่อหัวหน้าหมวดท่าทางอาวุโสท่านนึงเอ่ยแนะนำตัว
“สวัสดีครับ ผมเชวซึงฮยอนตำแหน่งหัวหน้าหมวดศิลปะ” เขาเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะกวาดสายตามาทางผมกับไอ้แจ็คสันที่พึ่งจะได้สติ “ส่วนทางด้านซ้ายมือของผมคือครูแบม
เป็นคุณครูฝึกสอนเหมือนกับพวกคุณ”
บางทีมาร์คก็ว่ามาร์คหิว
“กันต์พิมุกต์นะครับ เรียกผมว่าแบมแบมก็ได้”
ชื่อยังน่ารักเลยอะแก
ถ้าพี่มาร์คเก็บแสตมป์เซเว่นครบสองร้อยดวงเมื่อไหร่จะรีบเอาไปแลกแบมแบมมานอนกอดที่ห้องเลยนะครับ
อยากได้อ่า!
“เอ่อ...
ผมอาจจะพูดไม่ค่อยเก่งสักเท่าไหร่แต่ยินดีที่ได้ร่วมงานกับทุกคนนะครับ”
คุณครูฝึกสอนที่ดูจากสายตาแล้วน่าจะตัวเล็กกว่าผมอยู่หลายศอกเลือกที่จะแนะนำตัวแบบสบายๆ
รอยยิ้มของเขาถูกจุดขึ้นบริเวณริมฝีปากแจกจ่ายไปให้กับทุกคนอย่างทั่วถึงและเป็นมิตร
แน่นอนว่าผมที่กำลังทำสงครามน้ำลายกับไอ้แจ็คสันเป็นอันต้องชะงักพร้อมกับใส่แคปชั่นลงไปในหัวใจดวงน้อยๆว่า
หัวใจมาร์คว่างจะมีใครบ้างจับจอง เปิดโอกาสให้คุณครอบครอง
มาจับมาจองหัวใจมาร์คได้
“สวัสดีครับ ผมแจ็คสันหวังฝึกสอนพละมอต้น
ยินดีที่ได้รู้จักนะครับครูแบมแบม”
อีชอคการี!
ออกตัวล้อฟรีตลอดอีแจ็คสัน คันมากสินะ
เสนอหน้ายื่นมือไปหาเขาไม่พอยังมีการหันมายิ้มเยาะเย้ยกูอีก
อีหน้าผนังปูนกร่อนที่โดนฝนสาดมาสามฤดูกาลแม้แต่สีโฟร์ซีซั่นก็ยังเอาไม่อยู่
อ่านปากของมาร์คนะคะ...
Fuck! Shit! Bitch! Damn!
แต่ทว่าฝันของไอ้แจ็คสันมันก็ต้องดับลงเมื่อคุณครูฝึกสอนคนดีจากหมวดศิลปะเอ่ยปฏิเสธที่จะจับมือกับมันด้วยท่าทางที่นุ่มนวลชวนให้กูลงไปนอนดิ้นแบบว่าอยากได้อะมี๊
นั่ลลั๊กอะมี๊เค้าอยากได้ไปไว้ในห้อง เขาจะเอาไปตั้งโชว์
วันดีคืนดีเขาก็จะเอามานอนกอดนอนหอมนอนดม หรือถ้าเขารู้สึกว่าเขาหื่น เขาก็จะ...
พักผ่อนบ้างนะคะจะได้ไม่เป็นภาระของสังคม สติค่ะสติ
“ทำไมล่ะครับครูแบม” ไอ้แจ็คสันคร่ำครวญปานจะขาดใจ
“พอดีเตรียมสีให้เด็กๆ มือของผมก็เลย....” แบมแบมชูมือขึ้นสองข้างประกอบกับสองแก้มยุ้ยขึ้นสีแดงปลั่งอย่างเอียงอาย
โธ่...
คนดีของพี่มาร์คอีแค่มือเลอะสีน้ำมันไม่เห็นจะต้องทำท่าทางน่ารักขนาดนั้นเลยครับ
อันอันคือใครมาร์คไม่รู้จักวินาทีนี้พี่รู้จักแค่แบมแบมคนดีคนนี้คนเดียว
แต่คุณรู้ไหมครับว่าคนฉลาดเขาจะไม่ยอมปล่อยให้โอกาสมันหลุดลอยไปเหมือนไอ้ควายธนูแถวนี้
ไม่ให้ กูก็จะเอา! แม่สอนว่าอย่ายอมแพ้ไงจำไม่ได้เหรอ
ผมไม่รอช้าจับหมับเข้าที่ฝ่ามือเรียวของอีกฝ่ายอย่างหน้าด้านหน้าทนแบบว่าความจำเสื่อมอะครับจำไม่ค่อยได้ว่าด่าไอ้แจ็คสันไปว่าอะไรบ้าง เอาเป็นว่าเราไม่ถือก็แล้วเนอะ
หนัก
“มาร์คต้วน ฝึกสอนภาษาอังกฤษชั้นมอปลาย” ผมกำมือของครูแบมเอาไว้แน่นและต่อให้มาร์คคนนี้จะต้องล้างมืออีกนานสักแค่ไหนเพื่อเอาคราบสีน้ำมันพวกนั้นออกมาร์คก็ไม่แคร์
อยากดมฟืดๆก็กลัวว่าเพื่อนจะมองเราด้วยสายตาแปลกๆเลยเปลี่ยนเป็นเขี่ยๆลูบๆแทนก็แล้วกันเนอะ
จับแล้วไม่ปล่อยอะรู้จักไหมพี่มาร์คมือกาวคลองหกผัวเก่าน้องอันอันคลิปสั้นขยันซอย
ผมส่งยิ้มให้แบมแบมที่กัดริมฝีปากของตัวเองอย่างประหม่าด้วยความเท่ห์ทั้งที่ในใจกูนี่สะดีดสะดิ้งอย่างจะริงไปหาหม่ามี๊ว่ามีคนจะแนะนำให้รู้จัก
เชื่อเถอะครับว่ามาร์คต้วนคนนี้จริงใจไม่จิงโจ้ แต่ถ้าเรื่องขี้โม้มันก็มีบ้าง
“ยินดีที่ได้รู้จักนะแบมแบม....”
เอาเป็นว่าอย่าพึ่งรุกเยอะเดี๋ยวกระต่ายมันจะตื่น!
รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโรคจิตแต่มาร์คก็คงคิดไปเอง
บอกแล้วไงครับว่ามาร์คไม่ถือ แต่มาร์คก็ถืออยู่คตินึงนะ จงรักษาความจัญไรประดุจไอ้แจ็คสันนั่นไซร้รักษาความสูง
“นี่มึงยังไม่เลิกชะเง้อคอมองหาแบมแบมอีกเหรอวะไอ้มาร์ค” เป็นประโยคคำถามที่น่าจะได้ส้นตีนเป็นคำตอบจริงๆเลยมึง
แหกตาดูสิครับว่ากูเลิกหรือไม่เลิก
เขาถึงหาว่าเด็กไทยไม่ใฝ่เรียนเพราะมึงอ่านหนังสือกันแค่วันละสองบรรทัดไงไอ้ควาย
เดี๋ยวนะ มันไม่เกี่ยวกันเปล่าวะชอบนอกเรื่องตลอดเลยครับคนหล่อๆแบบผมเนี้ย
นี่ก็หวังว่าจะไม่โดนยำตีนนะครับแต่ถ้ายำคนเท็ดก็ค่อยว่ากันอีกที
แต่จะให้ดีคนยำต้องชื่อแบมแบมเท่านั้นนะแก
“บุคคลชนชั้นสามอย่างพวกมึงไม่มีวันเข้าใจกูหรอกครับ” ผมยังคงคอยืดคอยาวมองหาแบมแบมในกลุ่มเด็กนักเรียนต่อไป
หาได้สนใจสีหน้าเอือมระอาของคนรอบข้างไม่ เพื่อนน่ะอยู่ยืนยงแต่เรื่องหาเมียนี่มันสำคัญกว่าไหม? อุ้ยตาย หยาบคายอีกแล้ว
“เข้าใจอะไร? กูเข้าใจอย่างเดียวว่ามึงพึ่งเลิกกับยัยอันอันเมื่อวันก่อน
แล้วนั้นอะปากหรือรูขี้ทำไมเปร๊ตเปรต” ไอ้แจบอมเงียบ “สงสัยความดันทุรังของมึงจะเห็นผลแล้วว่ะ นั้นไงเด็กมึง”
เด็กมึง เอ้ย แบมแบมจริงๆด้วยครับ ผมหันมาจัดเสื้อผ้าหน้าผมให้เข้าที่ก่อนจะพุ่งชนเป้าหมายอย่างที่เครื่องดื่มชูกำลังยี่ห้อนึงได้กล่าวเอาไว้
เป้าหมายมีให้พุ่งชน เป้าคนมีให้ลูบคลำ
และมาร์คก็เชื่ออย่างนั้น
“ทำไมพึ่งลงมากินข้าวล่ะ” ไม่มีการเกริ่นกล่าวหรือขออนุญาตร่วมโต๊ะใดๆทั้งสิ้น
กูเสนอตัวเองล้วนๆ ผมเท้าคางมองแบมแบมที่ดูเหมือนเจ้าตัวจะหิวมาก
ถึงได้โซยไม่ลืมหูลืมเขาอมยิ้มตาหยีทั้งที่สองแก้มแน่นไปด้วยเม็ดข้าว
“ผมตรวจงานของเชว เอ่อ... ยองแจเพื่อนของผมอยู่น่ะ
มันเยอะมากๆเหมือนไม่เคยตรวจ” แบมแบมทำท่าประกอบไปด้วยจนช้อนมันกระเด็นหลุดไปตามแรงกวาดของมือ
คนตัวเล็กตาโตเอามืออุดปากอย่างตกใจ
ก่อนจะยิ้มแผล่ออกมาอีกรอบและผมก็ไม่รอช้าที่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ใกล้มากด้วยสิมึง
“กินต่อสิ อะนี่ช้อน” ผมหัวเราะเบาๆปานผู้ชายอบอุ่นดั่งไฟเยอร์
เอื้อมมือไปหยิบช้อนคันใหม่มาให้เจ้าตัวที่หน้าแดงก่ำด้วยความเขิน
แบมแบมหลุบตาต่ำกำช้อนในมือแน่น
“ขอบคุณครับ”
“ไม่เคยเห็นแบมมากินข้าวที่โรงอาหาร” ทั้งที่รู้ว่ามันจะสร้างความประหม่าให้กับแบมแบมแต่ผมก็ยังจ้องเขาต่อไป
นี่แหละท่าไม้ตายที่ทำให้พี่ได้ผู้หญิงมาหลายคน...
ก็เหี้ยละมาร์ค
“ผมทานที่หมวดไม่ก็ร้านข้าวหลังโรงเรียนน่ะ
ปกติครูมาร์คมาทานที่โรงอาหารเหรอครับ? ผมเห็นคุณครูหมวดอังกฤษชอบไปทานข้าวที่หน้าโรงเรียนกัน ของกินเยอะแยะเลยนะ” แบมแบมรวบช้อนส้อมเป็นเชิงว่าทานต่อไม่ไหว
มิน่าละถึงตัวแค่นี้เอวบ๊างบางพี่มาร์คสัมผัสได้และหวังว่าสักวันจะได้สัมผัสเช่นกัน
ซึ่งความจริงแล้วผมไม่รู้เลยครับว่าเขาเป็นคนที่ทานเยอะมากๆ
“ฉันเพิ่งมาใหม่ไม่ค่อยรู้หรอกว่าอะไรอยู่ตรงไหน” ตอแหลไปอีกเมื่อเช้ากูก็แดกเรียบ
ไม่ใช่แดกข้าวนะ หวยนี่แหละแดกเรียบ! เสือกซื้อเลขอายุของอาม่าด้วยไงเยดแม่ม
“นั่นสินะผมลืมไปเลย ครูมาร์คมาสอนอาทิตย์แรกนี่เนอะ”
อยากสอนด้วยกันตลอดชีวิตเลยปะละ?
“เรียกว่ามาร์คก็ได้ เหมือนที่ฉันเรียกแบมว่าแบมไง”
“เอางั้นก็ได้ครับ” แบมแบมเอียงคอก่อนจะพยักหน้าตกลงอย่างจำยอม
ริมฝีปากอิ่มที่ผมลอบมองอยู่ตลอดขมุบขมิบพูดอะไรสักอย่าง แต่ได้ยินไม่ค่อยถนัด
เอาเถอะจะพูดอะไรก็ช่าง แต่อย่าด่ามาร์คเป็นพอ มาร์คใจบ่ดี
“งั้น... ถ้าไม่ดูเป็นการรบกวนแบมจนเกินไป” จริงๆก็อยากต่อเพลงในใจว่า
ก็จะชวนแบมมารักกัน ถูกใจเธอมาตั้งนานรู้ไหม ชิกกี้ด้าว!
“เราไปกินข้าวด้วยกันไหม? แค่กินข้าวน่ะ
ก็อย่างที่แบมรู้ว่าฉันพึ่งมาฝึกสอนที่นี่เลยยังไม่ค่อยจะมีเพื่อน” ไม่ค่อยจะมีเพื่อน? กล้าพูดมากอีโดกมากันเป็นฝูงควายอพยพนี่คือไม่ค่อยจะมีเพื่อนเลยเนอะ
ผมพยายามแอ๊บหน้าเศร้า
นึกไปถึงตอนที่ยัยเวนดี้น้องสาวคนเล็กมันตอแหลบีบน้ำตาเพื่อขอเงินหม่ามี๊ไปซื้อลิปสติกแท่งใหม่
ลิปเหี้ยอะไรก็ไม่รู้แท่งตั้งสามสี่พัน ทาแล้วมึงจะบินได้ใช่ไหมกูจะได้เอามาทาบ้าง
“แต่ถ้าแบมไม่สะดวก...” ผมทำท่าจะลุก
“อะ ได้... ได้สิครับ สะดวกมากๆเลย”
หม่ามี๊ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
แบมแบมรั้งหนูด้วยอ่า
เข้าแผนมึงเลยเนอะอีมาร์ค อีคนฉลาดและปราดเปรื่อง
สถานการณ์ตอนนี้มึงน้ำขึ้นให้รีบตัก แต่ถ้าน้ำหมักต้องป้าเช็งไปอีก ตึ่งโปะ
12.00 น.
‘ฉันรออยู่ที่เดิมนะแบม’
ผมกดส่งข้อความเดิมๆ รูปแบบเดิมๆไปอย่างเคยมือ
แต่ที่กูรู้สึกไม่ค่อยจะเคย...
“คุยกับใครวะ? แบมแบม? แบมแบมใช่มะ? กูคุยบ้างดิ
กูอยากมีส่วนร่วม กูแฟนคลับ ขอคุยด้วยยยย!”
ก็ไอ้ห่าซึงยุนนี่แหละครับ!
“แบมแบมที่ไหน มึงไม่ต้องเสือกเนอะ” ผมผลักหัวไอ้คังซึงยุนหนึ่งในนักศึกษาฝึกสอนหมวดเดียวกันกับผมที่ชะโงกหัวข้ามฝั่งมาดูอย่างสอดรู้สอดเห็นไม่พอยังทำหน้าทำตาดีอกดีใจเหมือนหมาได้ชิ้นเนื้อ
เอาจริงๆผมรู้จักกับมันได้ไม่ถึงสองอาทิตย์ดีแต่เพราะความเหี้ยไงมันเลยทำให้เราสนิทกัน
กูว่าไอ้แจ็คสันมันขี้เสือกแล้วนะ มาเจอไอ้ห่านี่ต้องยอมใจเลยอะครับ
ผมได้เบอร์แบมแบมมาตั้งแต่อาทิตย์ก่อนก็เป็นเรื่องธรรมดาที่ต้องชิทแชทหากันเพื่อสานต่อความสัมพันธ์ที่ดูเหมือนว่ากูจะสะดีดสะดิ้งอยู่ฝ่ายเดียว
ว่างจากการสอนเมื่อไหร่ก็โทรไปหาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบตามประสาคนที่จะได้ร่วมหอลงโรงกูผิดตรงไหนถามหน่อยทำไมต้องคนอยากรู้เรื่องของมาร์คกับแบมแบมด้วย
มาร์คต้องการพื้นที่ไพรเวทอะเข้าใจกันบ้างสิ
“ไม่ต้องมางกกับกูเลยไอ้มาร์ค
ใครๆก็รู้ว่ามึงจีบแบมแบมอยู่ ถ้าไม่ใช่แบมแบมแล้วจะเป็นใคร”
“กูไม่เห็นจะรู้เรื่อง”
ไม่รู้ก็เหี้ยละ กูเล่นอาฆาตแค้นทุกคนที่เข้าใกล้แบมแบมเกินสิบเมตร
ไม่เว้นแม้แต่ครูซึงฮยอนหัวหน้าหมวดของแบมแบม
ขนาดหมาหน้าโรงเรียนกูยังขู่มาแล้วเลย ก็คงจะมีแค่เจ้าตัวที่ไม่รู้…
“อย่ามาตอแหล แบมแบมอะดังจะตาย
สมัยเรียนมัธยมอะคนจีบเพียบ กูเคยบอกมึงรึยังว่ากูเรียนที่เดียวกับแบมแบมอะ” ไอ้ซึงยุนมันกอดอกอย่างภาคภูมิใจที่เคยเป็นเพื่อนสมัยมัธยมของแบมแบมแม้จะคนละห้องก็เถอะ
ทำเป็นอวดกูคิดว่ากูจะอิจฉาเหรอ ขอตอบว่าใช่
“จีบเพียบ?”
“เออดิ”
“อย่าบอกนะว่ามึงก็ด้วย?”
“จะเหลือ” คือแม่งไม่ลังเลเลยที่จะพยักหน้า
“จะแดกข้าวหรือแดกตีนกูดี?”
“เค้าล้อเล่นหน่า ใครจะกล้ากับตัวเองล่ะจ้ะ” ทำเสียงควายให้เป็นเสียงหวานไม่พอยังเอาหน้ามาซบไหล่กูอีก
สยองเหี้ยขนตูดลุก ถ้าแบมแบมทำกูจะลงไปนอนรอให้ขึ้นคร่อมเลยไม่ใช่ผีเปรตอย่างมึง
“ไม่ต้องดัดจริต กูจะอ้วก”
“ขอแบ๊วหน่อยก็ไม่ได้
เพื่อนกูที่เรียนห้องเดียวกับแบมแบม มันบอกว่าแบมแบมโสดไม่เคยมีแฟนเลยด้วย
ไอ้เหี้ยซงอะ”
ไม่เคยมีแฟน?
....เลยด้วยเหรอ
หึ ตอนนี้กูเก็บแสตมป์เซเว่นครบร้อยดวงละ เดี๋ยวจะรีบเอาไปแลกเลยคอยดู!
“รอนานไหม? ขอโทษนะมาร์ค ผะ... ผมพึ่งสอนเสร็จน่ะ”
ช่างเป็นบุคคลที่หนังเหนียวตายยากเสียจริง
แบมแบมวิ่งกระหืดกระหอบมาหาผมด้วยสภาพเหงื่อท่วมใบหน้า
แก้มยุ้ยๆขึ้นสีแดงจัดอย่างน่าหมั่นเขี้ยว
“สวัสดีครับครูคัง” นี่นางงามมิตรภาพละเกินจะไปทักแม่งทำไม!
“สวัส... แอ่ก!”
“ฉันก็พึ่งมาเหมือนกัน” ผมเสยคางไอ้ซึงยุนประดุจไมค์ไทสันมาเอง
โทษนะเพื่อนกูไม่ได้ตั้งใจแต่แขนมันลั่น
ส่วนแบมแบมที่กลับมาหายใจได้อย่างปกติไม่ลืมที่จะหันไปส่งสายตาเป็นห่วงเป็นใยให้กับไอเสี้ยนนามหัวใจโดยหารู้ไม่ว่านั่นจะเป็นการฆ่าไอ้ซึงยุนให้ตายแบบทางอ้อม
เอาอีกสักรอบไหมเพื่ออะไรจะดีขึ้น?
“ครูคังจะไปทานข้าวกับพวกเราใช่ไหมครับ?”
“กะ...”
“มึงนัดกับไอ้ซงไว้แล้วนิ ไปๆเดี๋ยวมันรอมึงนาน” มึงไม่มีวันแทรกกูหรอกบอกเลย
“น่าเสียดายจังครับ”
“ฉะ...”
“ไปเหอะแบม จะได้รีบกินรีบกลับไง”
“มะ....”
“จะเที่ยงครึ่งแล้วนะ”
“บะ...”
“มึงจะ....”
“สัส! กูไม่ไปก็ได้อีเหี้ย!”
ก็สิ้นเรื่อง
นับว่าเป็นโชคดีของผมอีกล่ะครับที่แบมแบมฝึกสอนเด็กชั้นมอปลายเหมือนกับผม
เด็กมอปลายกับมอต้นจะมีเวลาพักทานข้าวไม่ตรงกันนั้นก็หมายความว่าผมจะมีโอกาสไปทานข้าวกับแบมแบมแค่สองต่อสองเพราะเพื่อนของแบมแบมน่ะเขาฝึกสอนมอต้น
ผมเลยสร้างข้อตกลงร่วมกันว่าทุกเที่ยงเราสองคนจะไปทานข้าวด้วยกันโดยที่ไม่มีพวกผีเปรตมาขอส่วนบุญ
“จะได้ไม่เหงาไง กินด้วยกันสนุกดีออก”
ดีออกหรืออีดอกเอาดีๆ
“กินเฉาก๊วยทุกวันเลย ชอบหรอมาร์ค?” แบมแบมเอ่ยถามผมในขณะที่มือก็ตักวุ้นสีดำเข้าปากไปด้วย
ชอบไม่ชอบผมก็ลากแบมแบมมากินจนเจ้าของร้านเขาแถมให้ฟรีอะครับ
“อร่อยดี” อร่อยนี่ไม่รู้ว่าเฉาก๊วยหรืออะไรกันแน่
เพราะสายตาของผมไม่ได้โฟกัสที่ตัวเฉาก๊วยแต่อย่างใด...
แบมแบมพยักหน้าก่อนจะพูดจาเปิดโอกาสให้ผมอีกครั้งแบบไม่รู้ตัวด้วยประโยคที่ว่าแถวคอนโดมีร้านเฉาก๊วยอยู่เหมือนกัน
แน่นอนว่าผมต้องชวนแบมแบมไปกินอยู่แล้วแหละ เข้าทางเลยเห็นไหมล่ะ
กินเฉาก๊วยเสร็จก็ขึ้นห้องไปกินน้ำของแบมแบมต่อ... น้ำเปล่าอะครับอย่าคิดลึกสิ
“แล้วมาฝึกสอนอยู่ที่นี่แฟนไม่คิดถึงแย่เลยเหรอ” ระหว่างเดินกลับเข้าโรงเรียนผมก็แสร้งหยั่งเชิงอีกฝ่ายด้วยคำถามติดตลกที่แม่งโคตรตอสะแร
“ผมไม่มีแฟนให้คิดถึงหรอกครับ
อยู่กับสีทั้งวันจะเอาเวลาที่ไหนไปหาแฟนกันล่ะ”
ถ้าไม่มีก็ลองมีสิครับจะได้เสนอตัวให้ทดลองใช้ฟรีๆรับรองว่าพี่คนนี้ไม่คิดตังค์
“ว่าแต่มาร์คเถอะนักเรียนหญิงรุมมาร์คซะขนาดนี้
แฟนคงปวดหัวน่าดูนะครับ”
“เลิกไปแล้ว”
ตัดเข้าบทเศร้าเรียกคะแนนสงสารไปอีกนะมึง
พลอยอั้มชมพูยังต้องเบ้ปากใส่
“เอ่อ... คือผมไม่ได้ตั้งใจพูดออกไปแบบนั้น” แบมแบมทำหน้าหงอยแตะมือเข้าที่แขนของผมราวกับว่าเห็นใจ
เอาจริงๆคือกูตอแหลทำเศร้าไปงั้นแหละ คนเราจะเห็นใจกันก็ตอนลำบากปะแก
“จริงๆก็เลิกกันก่อนที่ฉันจะมาฝึกสอนนี่แหละ
เราเข้ากันไม่ได้น่ะ”
ของผมมันใหญ่เกินไป...
“ผมขอโทษนะมาร์ค”
“ช่างมันเถอะ เสียใจมันก็เสียใจนะแต่คิดว่าใกล้จะหายแล้วล่ะ” กูก็ได้แต่ทำหน้าเหมือนมาดามมด
เฮ้ยแก...เราโอเค
“มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอครับ?” แบมแบมเอียงคอถามตามสไตล์เขานั้นแหละครับ
ถ้าไม่ติดว่านกบนต้นไม้มองกูอยู่ล่ะก็ หึ จะคว้าคอมาดูดปากให้รู้แล้วรู้รอด
“ไม่ง่ายแต่มันก็มีวิธีนะ”
“วิธี?” แบมแบมมองผมตาปริบๆ
“หาคนมาดามใจยังไงล่ะ” เสี่ยวสัส
ดามหน้ามึงก่อนเลยไหมไอ้มาร์ค จะบอกว่าให้หาเมียใหม่ก็เกรงว่าจะเหี้ยไป
เอาเป็นว่าหาคนมาดามใจน่ะเหมาะที่สุด
คุณครูคนดีของผมทำหน้าเหวอหนักเมื่อผมยื่นมือเข้าไปเกลี่ยบริเวณขอบตาของเขาเบาๆอย่างถือวิสาสะ
“ขนตาน่ะ ทำไมหน้าแดงล่ะ ร้อนเหรอ?” ผมยิ้มมุมปากตามองศาที่คัดกรองมาเป็นอย่างดีว่าแม่งต้องหล่อมากแน่ๆ
ครูแบมคนดีนี่หูแดงแก้มแดงจมูกก็แดงด้วย น่ารักอะมี๊หนูอยากได้
“แบมนี่น่ารักดีเนอะ”
“นะ... น่ารักเหรอครับ?”
“อือ ทำไม เขินเหรอ?”
“ก็มาร์คเล่นพูดแบบนั้น
ผมเป็นผู้ชายนะจะน่ารักได้ยังไง อะ” แค่กูขยับเข้าไปใกล้เขายังสะดุ้งเลยอะ
ไม่เอาไม่กลัวพี่มาร์คนะคะอีกหน่อยเราก็ต้องร่วมหอลงเตียง เอ้ย ลงโรงกันอยู่ดี
“ไม่ต้องตกใจไปหรอกเพราะตอนนี้น่ะ
ฉันยังไม่คิดจะทำอะไรแบมหรอกนะ... แต่อนาคตก็ไม่แน่นี่เนอะ”
มาร์คอ่อยขนาดนี้ แบมแบมเขาจะรู้ตัวรึยังวะครับ?
กูเครียด!
กลับไปคอมเมนต์ได้ที่>>http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1291187&chapter=10
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น