ไม่แซะมาร์ค1เดือน @mememeh 50minutes ago
@กีฬาสีไอด้อล อีเหี้ย ตื่นแต่เช้าโพ่งต้องมาแย่งที่นั่ง ถ้าไม่ได้เห็นแบมแบมนะกูจะวีน ถ้าไม่รักไม่มาเลยนะห่านจิก
ไม่แซะมาร์ค1เดือน @mememeh 10minutes ago
แบมแบมมาจริงๆด้วย น่ารักมากเหลย หน้าโคตรง่วง ไหวไหมอะยาหยี ฮรือๆๆๆๆ ใส่ฮู้ดสีม่วงกับกางเกงวอร์ม แงงง ตาบวมแก้มตุ่ยมาเหลย
ไม่แซะมาร์ค1เดือน @mememeh 2minutes ago
เออ มาร์คก็มานะลืมอัพเดทไปอีก กร๊ากกกก นี่หน้าตาสดชื่นมาเลย กระโดดเหยงๆ แต่ว่ามือน่ะ ไม่ต้องจับเอวแบมแบมก็ได้มั้งแหม่ ไม่หายไปไหนหรอก
“แบมแบม..”
“…”
“แบมแบม.. แบมแบม แบมแบมมมมมม”
“…”
“แบมแบม!”
“เรียกทำเหี้ยอะไร! ง่วง!” ผมหันไปแหวร่างสูงที่นั่งยองๆกอดเข่ามองหน้าผม มันเอียงคอพลางอมยิ้มใส่ คิดว่าน่ารักมากมั้งมาทำเป็นมองไปยิ้มไปเนี่ย
มาร์คยื่นมือมาจิ้มแก้มผมเบาๆ “ขี้เซาชะมัด”
เด็กเปรต..
ผมปัดมือมันออก อยากจะถามว่าเพราะใครกันวะกูถึงนอนดึก ไม่ใช่มันเหรอไงกัน? ทั้งๆที่เมื่อวานเป็นวันหยุดของผมแท้ๆ แดกเหล้าสังสรรค์กับเพื่อนอยู่ดีๆก็โดนไอ้เด็กบ้านี่โทรเรียกงอแง บอกว่าถ้าไม่ยอมมาหาจะไม่ยอมมาอัดรายการกีฬาสีไอด้อลวันนี้ คิดแล้วก็อยากจะเอาเท้ายันหน้าแม่งจริงๆ เอาแต่ใจตัวเองฉิบหาย คือกูเป็นแค่นักกายภาพบำบัดไหมไม่ใช่ผู้จัดการส่วนตัว เมียมึงก็ไม่ใช่ ต้องมาคอยดูแลประคบประหงม ดูแลแม่งมาหกเดือนเหมือนสูบชีวิตพี่ไปสามปี ไปหมดอะสาวๆที่พี่แบมคนนี้เคยคั่ว ไม่มีใครเอากูสักคนแล้วเนี่ย! เพราะไอ้เหี้ยมาร์คคนเดียว พูดแล้วแค้นฉิบหาย ถ้าย้อนเวลากลับไปได้จะไม่เห็นแก่เงินแล้วรับเคสนี้มาดูแลเลย อยู่แบบนักกายภาพบำบัดจนๆน่าจะดีกว่ามาเป็นพี่เลี้ยงเด็กให้มาร์ค ต้วน นอกจากจะต้องปวดหัวกับนิสัยมันแล้ว ผมยังต้องปวดหัวกับแฟนคลับมันอีก…
คิดแล้วก็ได้แต่ลอบมองไปที่แสตนด์อย่างระแวง... เชื่อเถอะว่าต่อให้ทางรายการจะบอกว่าห้ามถ่ายรูป… มันจะต้องมียอดมนุษย์แฟนคลับที่แอบถ่ายรูปผมออกไปได้แน่ๆ... ผมยกมือขึ้นกุมขมับ แค่คิดถึงคอมเมนท์ที่มีทั้ง ชม ด่า แซะผสมปนเปกันไป ไมเกรนผมก็แทบจะขึ้น
วันก่อนเพิ่งอ่านไอ้สิ่งที่เรียกว่าฟิคชั่นไป..ไอ้เหี้ย.. มีทั้งกูเป็นเด็กขายตัว..โดนรุมโทรม.. เป็นนางเงือก.. เป็นแวมไพร์.. จินตนาการล้ำเหี้ยๆ
“เฮ้ย มานั่งเบียดทำไมวะ!” ผมโวยวาย จู่ๆมาร์คก็ลุกขึ้นจากพื้นมานั่งเบียดกับผมบนม้านั่งตัวเล็ก มันเงียบไม่ตอบ ใช้มือโอบเอวผมแล้วดึงเข้าหาจนผมแทบจะขึ้นไปเกยตัก ผมขมวดคิ้วใส่มาร์ค อะไรของมัน…
“อย่าทำหน้าตาน่ารักนักสิ” มาร์คพึมพำ นิ้วเรียวเอื้อมมือมาบีบแก้มผมจนเจ็บไปหมด กำลังจะอ้าปากด่าไอ้เด็กเวรปีนเกลียวแต่มันกลับพูดขัดขึ้นมาก่อน “น่ารักแบบนี้มีแต่คนมอง หวงนะ”
รู้สึกว่าหน้าแดงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ผมใช้ไหล่กระแทกไหล่หนาให้ขยับออกไป... ถึงจะรู้จักมาร์คมาหลายเดือนแล้วก็เถอะ แต่ทุกครั้งที่มันพูดแบบนี้ผมก็ไม่ชินสักที พยายามบอกตัวเองว่าเพราะเด็กนี่เกิดที่เมืองนอก มันเลยติดนิสัยพูดจาตรงๆแปลกๆแบบหน้าไม่อาย แถมยังชอบจับนั่นจับนี่ บางครั้งทั้งกอด ทั้งฟัด…
หนักหน่อยมันก็จูบปาก
ได้แต่บอกตัวเองว่ามันก็เป็นของมันอย่างนั้น อย่าไปถือสา.. มันก็ทำแบบนี้กับทุกคนน่ะแหละ
...มั้ง
ไม่แซะมาร์ค1เดือน @mememeh 3minutes ago
เขานั่งตักกันด้วยอะเธอว์
ไม่แซะมาร์ค1เดือน @mememeh 3minutes ago
กีฬาเดียวที่มาร์คน่าจะลงแข่งวันนี้คือยิงธนู เสียดายอดดูเมนแข่งบาสเลยอะ เคยเห็นนางเล่นเมพมากนะ แต่คงเพราะขายังไม่หายดี เลยลงได้แค่ยิงธนู
ผมมองมาร์คที่ยืนยืดเส้นยืดสายอยู่ตรงกลางสนาม... หมอนั่นหันมาโบกมือยิ้มให้ผมก่อนจะหันไปวอร์มร่างกายต่อ อดไม่ได้ที่จะหมั่นไส้ท่าทางขรึมปนเท่ห์ของมัน... โคตรจะลวงโลกเลยให้ตาย ต่อหน้าคนอื่นทำเป็นเงียบ ขรึม เท่ห์ แต่เวลาอยู่กับผมสองคนนี่ยิ่งกว่าลูกหมา ทั้งอ้อนทั้งงอแง คิดว่าน่ารักมากมั้งอีเหี้ย บางครั้งเวลามันทำท่าง้องแง้งเป็นอีเอิน ผมนี่อยากจะเอาเท้ายันหน้าแม่งด้วยความหมั่นไส้
“สรุปว่ามาร์คไม่เป็นอะไรแน่ๆใช่ไหมแบมแบม”
“เมื่อกี้ผมเช็คขาหมอนั่นแล้ว แค่ยิงธนูไม่น่าจะเป็นอะไรมาก พี่อย่าปล่อยให้มันไปเล่นบาสหรือวิ่งก็พอ” ผมตอบพี่จินยอง ผู้จัดการส่วนตัวของมาร์ค
ผมกับพี่จินยองเรารู้จักกันมานานจนผมเองก็เลิกจำไปแล้วว่ารู้จักกันได้ยังไง คนที่ติดต่อผมให้มาดูแลไอ้มาร์คก็พี่จินยองเนี่ยแหละ คิดแล้วยังโกรธไม่หาย.. ไหนตอนแรกบอกกูต้องมาเช็คมันแค่อาทิตย์ละสามครั้ง ตอนนี้นี่แทบจะอยู่กินฉันผัวเมีย
“เมื่อวานมันโทรมาโวยวายหาผมตอนเที่ยงคืนด้วย” ผมรีบฟ้องพี่จินยอง “ผมกินเหล้ากับพวกยองแจอยู่ เกือบแล้วอะ อีกนิดนึงจะได้เมียละ ไอ้ยองแจเสือกพูดว่าผัวมึงโทรมา เท่านั้นแหละ ตบหน้ากูเลย” ผมยื่นหน้าไปให้เขาดู รอยแดงจางๆจากเมื่อคืนยังคงประทับอยู่บนบริเวณแก้ม แม่งตบมาแบบไม่ยั้งอย่างกับกูเป็นลูกวอลเล่ย์ พอบอกว่าไม่ใช่ผัวๆก็ไม่ฟัง หาว่าไปหลอกจะตบผมลูกเดียว โชคดีที่ไอ้ยองแจมาช่วยผมออกไปได้
พี่จินยองมองผมยิ้มๆ เขาก้มหน้าลงมองไอแพดในมือต่อ “แล้วรอยช้ำที่คอนี่โดนผู้หญิงตบด้วยหรือเปล่า”
ผมรีบตะปปมือลงบนคอ แก้มย้วยขึ้นสีแดงระเรื่อ ได้แต่อ้าปากพะงาบๆเหมือนปลาทองขาดออกซิเจน... รอย… รอยอะไร… มาจากไหน... กูไม่ได้ไปดูดคอกับใครมาสักหน่อย…
“ผมไปห้องน้ำก่อนนะพี่”
เสียงหัวเราะพี่จินยองดังลั่นตามมาจนผมอยากจะหันไปยกนิ้วกลางให้ ถ้าไม่ใช่พี่นะสัดกูจะกระโดดฟรีคิกส์เลยให้ตาย คลำหาทางจนเจอห้องน้ำ ผมพยายามดึงคอเสื้อยืดของตัวเองเพื่อหารอย..
โอ้โหอีเหี้ย..
ชัดเลยไหม.. ชัดเลยไอ้สัด.. ไม่ต้องดึงคอเสื้อไปไหนก็เห็นรอยชัดซะจนอยากจะเอาหัวโขกกำแพง
ไอ้เหี้ยมาร์คแน่ๆ..
นี่มึงเป็นหมาเหรอไอ้สัด ดูดคอกูหรือกัด ทั้งช้ำทั้งห้อเลือด ไอ้ควาย อยากจะจับมันมาบีบคอ แม่งมาดูดกูตอนไหนวะ.. เมื่อวานจำได้ลางๆว่าตอนมาหามันที่คอนโดผมก็เมาได้ที่ เตะประตูโวยวายแหกปาก เตะมันไปหลายทีด้วย แต่ได้เด็กเปรตก็เอาแต่ดูดบุหรี่ยิ้มแปล้อย่างเดียว
จำได้ว่ามันดึงผมไปนั่งตักแล้วก็เป่าควันบุหรี่ใส่หน้า พึมพำเหี้ยอะไรสักอย่างที่ข้างหู.. หลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย.. รู้ตัวอีกทีคือตอนโดนมาร์คลากลงมาจากเตียงให้ไปอาบน้ำแต่งตัว เอาจริงๆแต่งตัวตอนเช้านี่กูก็จำอะไรไม่ได้หรอก ง่วงนอนฉิบหาย คิดว่าไม่ได้แต่งตัวเองด้วยซ้ำ ไอ้มาร์คคงจับเสื้อยัดใส่หัวให้
ได้แต่ขยี้ผมไปมาอย่างหงุดหงิด รอยเด่นขนาดนี้ควรกลับไปไหมวะ ถึงจะไม่ใช่คนมีชื่อเสียงโด่งดังแต่พวกแฟนคลับไอ้มาร์คมันน่ากลัวจะตาย เดี๋ยวก็เอาไปพูดกันนั่นนี่อีก แค่นี้ก็จะหาเมียไม่ได้อยู่แล้ว.. 25แล้วนะเว้ย.. แม่เริ่มใจไม่ดีกลัวกูขึ้นคานแล้วเนี่ย อยู่กับไอ้มาร์คก็ไม่ได้ช่วยให้หาเมียได้เลยให้ตาย
“อ้าวแบมแบม” เสียงทุ้มดังขึ้น ผมเงยหน้าขึ้นสบตาร่างสูงผ่านกระจก
“เจมส์!” ผมหันไปยิ้มให้เจมส์ หนึ่งในสมาชิกรูมเมท ผมเจอเขาสองสามครั้งเพราะโดนมาร์คลากไปบ้านรูมเมทด้วย เขากับผมอายุเท่ากันเลยค่อนข้างจะสนิทกันในระดับหนึ่ง จริงๆก็คงจะสนิทมากกว่านี้ได้อยู่ถ้ามาร์คไม่ชอบมายุ่งวุ่นวาย ไอ้เด็กเปรตนั่น.. ทุกครั้งที่ผมกับเจมส์จะคุยกันมันก็ต้องเข้ามาขวาง ไม่ก็อารมณ์เสีย เข้าโหมดเงียบหายไปในโลกมืดของมันทั้งวัน บอกตรงๆว่ากูตามอารมณ์แม่งไม่ทัน
“ไม่เห็นรู้เลยว่านายมาด้วย”
“มาร์คไม่บอกเหรอ” เจมส์ถามยิ้มๆพลางเปิดก๊อกล้างมือ
ผมยักไหล่ให้เขา “ตอนแรกไม่ได้จะมาด้วยซ้ำแต่โดนมันลากมา”
“มาร์คนี่ยังติดนายเหมือนเดิมเลยน้า” ผมหัวเราะ สะบัดน้ำในมือใส่เจมส์เบาๆ เขาหันมายิ้มบางๆให้ผม ร่างสูงโน้มหน้าเข้ามาใกล้จนผมต้องถอยหนี
ดวงตาเรียวรีจ้องไปที่คอผม “นายน่าจะซื้อกระดูกยางให้หมอนั่นแทะบ้างนะ เดี๋ยวก็คอช้ำกันพอดี”
ผมรีบตะปบมือลงที่คอเป็นครั้งที่สองของวัน โอย เวรกรรมของกู มึงนะมึง ไอ้เด็กเปรต บอกกี่ครั้งแล้วว่าจะกอดจะจูบจะทำห่าอะไรก็ทำไปแต่อย่ามากัดคอทำรอย ไอ้เชี่ย เจมส์แม่งก็ยังหัวเราะไม่หยุด เดี๋ยวมึงเจอกูถอดรองเท้าตบหน้าเลยไอ้เหี้ย
“ล้อเล่นน่า อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ อะๆ ให้ยืมเสื้อไปปิด” เจมส์ถอดเสื้อวอร์มสีเหลืองของเขามาใส่ให้ผมก่อนจะรูดซิปจนติดคอให้ “แต่นี่จริงจังนะ ไปซื้อกระดูกยางให้แฟนนายแทะด้วย”
“ไม่! ใช่! แฟน! มัน! ว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!”
ไม่แซะมาร์ค1เดือน @mememeh 3minutes ago
ไอ้เหี้ยเต็มตากูเลยร้องไห้หนักมาก เมนกูอยู่ไหน มาทวงเมียคืนเดี๋ยวเน้!!!
เจมส์มาร์ค @jamesmark 3minutes ago
เบื่อพวกเกาะกระแสคนอื่น เป็นเชี่ยอะไร โคตรเสนอหน้า เกาะเขาไปทั่ว เกาะคนเดียวไม่พอเนอะ ดอก
ผมกับเจมส์เดินออกมาด้วยกันที่สนาม แขนยาวของหมอนั่นยังคงพาดอยู่ที่บ่าผมไม่ยอมปล่อย ได้แต่แอบถอนหายใจ เดี๋ยวแม่งต้องมีคนเอากูไปด่าแน่ๆเลยให้ตายเถอะ โดนแฟนคลับไอ้มาร์คด่าไม่พอ ยังโดนแฟนคลับเจมส์ตามเกลียดอีก ตั้งแต่ไปออกรายการรูมเมทอีพีแรกๆเพราะมีโมเมนท์พูดคุยกับเจมส์นิดหน่อย ดูเหมือนว่าไอ้โมเมนท์พวกนั้นมันจะค่อนข้างไปขวางทางขาจิ้นในรายการ
ผมเลยโดนยำเละแทบจมดิน ตั้งแต่ไอ้คนนั้นที่ชอบเรียกร้องความสนใจจากเจมส์ ไอ้หมอนั่นที่เกาะมาร์คดัง อีเด็กนั่นที่หวังสร้างกระแส
โอ้โหอีเหี้ย
ถ้าจะขนาดนี้มึงก็ด่ากูมาเป็นชื่อแล้วเมนชั่นหากูเลยดีกว่า
“เรามาลองเล่นเกมส์กันไหม”
“เกมส์อะไร..” ผมหันไปมองเจมส์อย่างระแวง เวลาคนข้างๆพูดว่าอยากเล่นเกมส์กับผมทีไร.. มีลางหัวจะขาดทุกที
“ก็มาทายกัน.. ว่ามาร์คจะวิ่งมาหาฉันกับนายในกี่วินาที ฉันให้มากสุดแปดวิ”
“อะไรของ---“
“หนึ่ง”
ผมมองไปที่สนาม มาร์คกำลังลองธนูของตัวเองอยู่
“สอง”
หมอนั่นหมุนตัวไปรอบๆ
“สาม”
จนในที่สุดดวงตาเรียวก็หยุดลงที่ผมกับเจมส์
“สี่”
มาร์คโยนธนูลงกับพื้น ไอ้เด็กเปรต ธนูของมึงเหรอไงจะทิ้งก็ทิ้งไอ้ห่านี่
“ห้า”
ขายาววิ่งเหมือนแข่งมาราธอนมาที่ผมกับเจมส์
“หก”
เดี๋ยวมันจะต้องงอแงแน่ๆไอ้เด็กเวรนั่น
“เจ็ด”
“แบมแบม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ผมถอนหายใจ
ให้ตายเถอะ
มึงต้องเป็นจุดเด่นให้ได้เลยใช่ไหมไอ้เด็กเปรต
Twitlonger
สวัสดีค่ะเหล่าเจมส์มาร์คชิปเปอร์ทุกท่าน วันนี้เป็นงานกีฬาสีไอดอล เรากับเพื่อนมานั่งแต่เช้าเลยค่ะ วันนี้เจมส์กับน้องมาร์คแข่งกีฬาคนละประเภทค่ะ แต่เดี๋ยวช่วงบ่ายคงเจอกัน:) นั่งๆไปก็เจอเจมส์ เห็นเดินออกมารีบๆตอนแรกเราก็งง แต่พอเห็นคนข้างหลังเกาะเป็นปลิงก็เก็ทเลยค่ะ /เบะปาก/ พยายามมาดักหน้าดักหลังชวนเจมส์คุย โอ้ย ยิ่งพิมพ์ยิ่งอารมณ์เสีย เสนอหน้าอยู่ได้ น่ารำคาญ เรากับเพื่อนเลยหันไปส่องน้องมาร์คแทนค่ะ กำลังเตรียมตัวแข่ง ลองธนูเล่นน่าเอ็นดู๊น่าเอ็นดู ตอนแรกก็ไม่หวังอะไรหรอกนะคะ เพราะอย่างที่เรารู้ดีเนาะว่าคู่นี้มันเป็นโมเม้นที่ไม่ได้สร้างขึ้น แต่ว่าาาา จู่ๆเหล่าแม่ยกก็แทบยกมือมาอุดปากกันแทบไม่ทัน น้องมาร์คค่ะน้องมาร์ค เห็นเจมส์เดินมากับ 'คนอื่น' เจ้าตัวแสบก็ทำหน้ามุ่ย โยนธนูทิ้งแล้ววิ่งไปแทรกกลางเลยค่ะทุกคน! อ่านแล้วอย่าเพิ่งตายนะคะ มีเด็ดกว่านี้อีกค่ะ
พอน้องมาร์คไปแทรกกลางทำหน้าตาเอาเรื่องอีกคนก็หน้าซีดเลยค่ะ เจ้าของเขามาแล้ว หว๋าาายยย สะใจ สะใจ อุ๊ย ไม่เอาสิ ไม่เป็นนางร้ายสิ คริคริ น้องมาร์คมองเจมส์ตาขวางเลยค่ะ โอ้ย ตัวเล็กหึงพี่เขาหรอค่ะ งุ่ย ตั้ลล้ากกกกกกกกกกกก มองไม่พอยังผลักเจมส์ด้วยนะคะทุกคน อมก เพิ่งรู้ว่าตัวเล็กขี้หวง เจมส์โดนผลักก็เอาแต่ยิ้มค่ะ แหม แขนเล็กๆแบบนั้นผลักไปก็คงไม่รู้สึกอะไรหรอกเนาะ มุ้งมิ้งฟริงฟริ้งสุดอะ ผลักเสร็จน้องก็ทำปากยื่นสะบัดหน้าพรืดไปดึงตัวปั้นจิ้มปั้นเจ๋อข้างหลังเจมส์ไปไว้ข้างหลังตัวไม่ให้มาวอแวกับเจมส์ ว้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย สมน้ำหน้า อกแตกตายหรือยังหว่ายยยยยยย สมน้ำหน้าทำกับคนอื่นไว้เยอะหนิ รับกรรมไปนะจ๊ะ อุ้ย ไม่เอาสิ เป็นนางร้ายอีกละ /ตีมือๆ/
เจมส์มาร์ค @jamesmark
ไม่แซะมาร์ค1เดือน @mememeh 1minutes ago
5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555 อีดอก55555555555555555555555555555555555555555555555555555
มาร์ค ต้วนกำลังอารมณ์เสีย..
อารมณ์เสียมากๆด้วย..
ผมมองมาร์คที่ออกไปยืนสูบบุหรี่อยู่คนเดียวที่ระเบียงห้อง.. หลังจากแข่งธนูเสร็จ มาร์คก็ลากผมกลับมาที่คอนโดมัน ไม่ถามผมสักคำว่าอยากกลับมากับมันด้วยรึเปล่า ใจจริงก็อยากจะบอกแม่งอยู่หรอกว่ากูมีบ้านมีช่องไอ้สัด ปล่อยกูกลับบ้านกูบ้างก็ได้ แต่พอเห็นสายตาน่ากลัวที่ไอ้เด็กเวรนั่นส่งมาให้ผมก็คิดว่าผมน่าจะหุบปากดีกว่า
บางครั้งผมก็สงสัยว่ามาร์คโหมดน่ากลัวกับโหมดลูกหมา แบบไหนคือตัวตนที่แท้จริงของมันกันแน่
ผมตัดสินใจออกไปนอกระเบียง ดวงตาเรียวเหลือบมองผมก่อนจะเบนหน้าหนีไปสูบบุหรี่ต่อ.. ขี้งอน.. ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้หรอกนะว่าที่มันเป็นแบบนี้เพราะอะไร ก็คงจะอารมณ์เสียเรื่องผมกับเจมส์อีกตามเคย ผมยื่นมือไปแย่งบุหรี่จากมือมันมาคาบที่ปาก
“จะงอนอีกนานไหมอะ”
มาร์คไม่ตอบ หยิบบุหรี่มวนใหม่ขึ้นมาจุดสูบ
“ต้องทำยังไงถึงจะหายงอน”
“…”
“ถ้ายังไม่พูดอยู่ฉันกลับบ้านแล้ว---“
จู่ๆก็แขนหนาก็ลากผมเข้าไปกอดเต็มอ้อมแขน คางแหลมเกยลงบนไหล่ผม พยายามย่นคอหนี ไอ้ห่านี่ อย่างน้อยก็เอาบุหรี่ออกจากปากก่อนจะมากอดกูระยะประชิดขนาดนี้ไม่ได้เหรอไงกัน ถ้ามันไหม้คอกูขึ้นมานะ
“ไม่ชอบให้นายยุ่งกับหมอนั่น”
มาร์คโยนบุหรี่ลงบนพื้น
“ไม่ชอบให้ใครยุ่งกับนาย”
“กูเป็นหมาเหรอไง! ล่ามโซ่ไว้เลยไหมล่ะถ้าจะไม่ให้เจอเพื่อนมนุษย์คนอื่นเลยน่ะ”
“ล่ามได้จริงอะ”
“เด็กเปรต”
มาร์คหัวเราะ อดไม่ได้ที่จะยิ้มบางๆให้ ถ้าหัวเราะได้แล้วก็คงอารมณ์ดีขึ้นมาระดับหนึ่งแล้วล่ะมั้ง มาร์คมักจะเป็นอย่างนี้เสมอ โกรธง่ายหายเร็วฉิบหาย ถึงพี่จินยองจะบอกว่ามันเป็นแค่แบบนี้กับผมเท่านั้นก็เถอะ
“แต่จริงจังนะ หวง หวงมากๆเลยอะ” มันกระชับอ้อมกอดผมให้แน่นขึ้นก่อนริมฝีปากร้อนจะจูบเบาๆลงบนลาดไหล่ผม เขี้ยวขาวค่อยๆขบกัดลงบนต้นคอผมเบาๆ
“พรุ่งนี้เข้าโรงพยาบาล ถ้าแกทำรอย ตายแน่” ผมหันไปขู่พร้อมกับใช้นิ้วจิ้มหน้าผากมันเบาๆ มาร์คยู่ปาก
“ยิ่งเข้าโรงพยาบาลยิ่งไม่อยากให้ไป อย่าคิดว่าไม่รู้ว่าไอ้หมอที่ชื่อแจ็คสันเต๊าะนาย”
“บอกว่าเพื่อนไง โอ๊ย เจ็บนะไอ้เหี้ยมาร์ค!!” ผมโวยวาย ไอ้สัด กัดลงมาเต็มแรง มึงเป็นหมาจริงๆใช่ไหมเนี่ย ไม่ไหวแล้วว้อยยยยยยยยย พรุ่งนี้กูต้องไปแวะซื้อกระดูกยางมาให้มึงแทะแล้วไอ้เด็กเปรต น้ำลายเยิ้มไหมเนี่ย ฟวย
แต่ก่อนที่ผมจะได้โวยวายไปมากกว่านั้นริมฝีปากสีซีดก็แตะเข้ากับริมฝีปากผมอย่างแผ่วเบา มือหนาค่อยๆเลื่อนมาประคองท้ายทอยแล้วจับเอียงให้ริมฝีปากของเราประกบกันได้อย่างพอดีทว่าไม่ถึงเสี้ยวนาทีริมฝีปากอุ่นร้อนก็บดเบียดลงมาหนักขึ้นเรียวลิ้นร้อนไล้เลี้ยริมฝีปากแล้วเลาะเล็มพยายามแทรกเข้าไปตักตัวความหวานในโพร่งปากอุ่น
อา.. นี่มันครั้งที่เท่าไหร่แล้ววะตั้งแต่รู้จักกันที่โดนไอ้เด็กเวรนี่จูบ.. จะเก่งเกินไปหรือเปล่า.. ไอ้เด็กแก่แดด มึงจะเก่งเกินไปแล้ว.. ไม่ว่าจะจูบกันกี่ครั้งก็ทำเอาแข้งขาผมอ่อนซะทุกครั้ง.. ถึงมันจะโดนเลี้ยงมาแบบฝรั่ง เติบโตที่เมืองนอกก็เถอะ.. แต่แบบนี้มันก็ออกจะเกินไปหน่อย
รึเปล่าวะ?
ผมดิ้นขลุกขลักพยายามจะผละตัวหนีแต่ก็สู้แรงไอ้เด็กผีไม่ไหว ตอนนี้มันไม่กอดอย่างเดียว แต่มือยังลามปามมาลูบวนบริเวณเอวในขณะที่มืออีกข้างยังคงจับท้ายทอยผมไม่ให้ถอยหนี เหมือนแม่งคงรู้สึกว่าเอาเปรียบผมไม่พอมั้ง รุกหนักขึ้นกว่าเก่า ค่อยๆใช้ตัวดันผมเข้าไปในห้องจนขาไปแตะที่ขอบเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็โดนจับให้นั่งบนเตียง มาร์คมองผมนิ่ง ผมสีน้ำตาลของมันฟูไปหมด ริมฝีปากบางบวมเห่อ.. แต่ผมคิดว่าสภาพผมตอนนี้ก็คงไม่ต่างจากมันมากนัก ดวงตาเรียวจ้องผมนิ่ง
กำลังจะอ้าปากพูดอะไรสักอย่างเพื่อทำลายบรรยากาศแปลกๆนี่ แต่มันกลับโถมลงมากอดผมเสียดื้อๆ ฟันเขี้ยวขบที่ริมฝีปากล่างอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะผละออก
“ห้ามชอบใครมากกว่าฉันนะ”
“มึงจะ—“
มาร์คดึงหน้าผมเข้าไปจูบ
“บอกว่าชอบฉันที่สุดเร็วๆเข้า”
ถ้าจะบังคับกูขนาดนี้ล่ะก็… ผมถอนหายใจ “เออๆ กูชอบมึงที่สุดก็ได้ พอใจยัง”
“พอใจ ชอบนายที่สุดเหมือนกัน” ว่าแค่นั้นก็กอดเอวผมแล้วลากไปนอนฟัด กูเป็นหมอนข้างมั้งไอ้เหี้ย อยากจะกอดก็กอด อยากจะฟัดก็ฟัด มาร์ค ต้วนนี่ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่เหมือนหมาจริงๆให้ตายเถอะ..
ก็รู้อยู่หรอกนะว่ามันเป็นคนหวงของ พี่จินยองก็บอกผมว่ามาร์คน่ะติดผมสุดๆ.. แต่แบบนี้มันออกจะเกินไปหน่อย เป็นความสัมพันธ์ที่แปลกประหลาดจนผมไม่รู้จะอธิบายยังไง คนปกติเขาจูบกอดคนที่ไม่ได้เป็นอะไรกันขนาดนี้เลยเหรอวะ คนปกตินี่เขาหวงคนที่ไม่ได้เป็นอะไรกันขนาดนี้เลยเหรอ..
แต่ก็เอาเถอะ..
ผมลูบศีรษะคนตรงหน้าเบาๆ
ผมก็ไม่ได้รังเกียจความสัมพันธ์แบบนี้นักหรอก
เหมือนมีทั้งน้องชายทั้งลูกหมา สนุกดี
กลับไปคอมเมนต์ได้ที่>> http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1291187&chapter=23
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น